Лавиринт

ДЕН 19 – Сите сетила ми се затупени. Слабо го слушам своето срцебиење, очите го изгубија својот сјај, почнува да мириса на очај, допирот умртвен… Ова ја премина границата, мразам да признаам дека не се препознавам веќе себе си. Знам дека е невозможно да се запре заоѓањето на Сонцето, затоа сум тука. Да го најдам излезот од овој лавиринт на испреплетени лаги и лажни надежи. Тешко нели? На моменти си велам и невозможно. Но, не се предавам, знам дека има излез, како што има сродна душа за секого на овој свет. Со часови лутав. Почнав да си оставам по една мисла за да знам кај сум била. Но некој упорно ми ги брише мислите. Ах, тие проклети спомени! Не ме оставаат, не сакаат да си заминат! Каде и да одев ме следеше погледот кој ја кажуваше вистината дури и кога лажеше. Самотијата ги стегна обрачите, останав и без моите мисли… Мислам дека никогаш нема да го пронајдам својот пат…

ДЕН 20 – Ден ама како да траеше цела година. Тишината ми зуеше во ушите, очите ми беа уморни од гледање во истата точка која ме натера да го свртам погледот и да и погледнам на вистината во очи зашто немав друга опција. Неговата љубов беше како бонбона, вештачки засладена, а јас бев измамена од амбалажата…

Почнав да го менувам срцето за да го сменам животот. Она кое го сметав за најголем страв излезе дека ми е повратниот билет. Се исправив и почнав да затварам врата по врата…

Траги??! Некој бил овде пред мене! Ги следев и пак дојдов до ќорсокак. Чувствував како ми зоврива главата и пред да се свртам забележав нешто црвено меѓу гранчињата и трњата. Посегнав по него и видов – скршено срце. Уф, фала му на Бога. Тоа можеше да биде моето…

ДЕН 21 – И така во едно Јануарско утро јас тргнав да го барам излезот, немаше камен што не беше превртен; не гледајќи дека цело време бил пред мене, во мојата глава. Зашто кога ке станете свесни за својата болка таа полека исчезнува. И тоа морав да го осознаам на потешкиот, а можеби и единствениот начин зашто само така ќе си помогнам себе си. Мислите просветлени, а спомените спакувани во кутија за која Јас ќе одлучам дали и кога ќе ја отворам.

И имате право да погледнете назад кон своето минато, ама да не зјапате во него. Очите се ставени напред зашто поважно е да се гледа напред отколку назад. Грешките и неуспесите не се од желбите, туку од недостатокот на контрола врз нив. Ако го контролирате срцето, го контролирате животот. Сфатете дека светот е суров и расипан. Понекогаш е дозволено да паднете силно на земја, но да бидете уште толку храбри за да застанете повторно на нозе. Тоа е вистинскиот предизвик, нели?

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “ Лавиринт“: Милена Пенева