Млада жена. Или само така делува според начинот на кој е облечена, а можеби ноќта ме тера да ја нарекувам жена наместо девојка.
Нека биде таа. Таа оди по улицата.
Да, ноќе е и секако клише, звук од штикли одекнува нарушувајќи ја постдождовната тишина. А, зар тишината треба да има пресудна улога освен ако не сме во театар или во кино, можеби.
Нејзината шминка не знам каква е. Можеби евтина, но таа има среќа, ноќ е макар и да е полна месечина и сите улични светла да светат не би можело да се забележи затоа што за шминката ноќта си е ноќ, невидлива и скришна!
Дождот штотуку престанал да врне. Таа оди по улицата. Нејзините штикли ја нарушуваат тишината. Прекрасна есенска ноќ.
Таа оди по улицата, сама и на штикли и ноќта е прекрасна? Бесмислено!
Освен тоа, есен е и врнело. Тогаш таа сигурно се враќа од некаде!
Чекорите и се бавни. Есен е. Тогаш таа би требало да е тажна, па уште ако врне нејзината шминка совршено би се разлевала по нејзиното убаво лице и таа би изгледала како да плаче.
Но, таа е убава и плаче? Тогаш, таа сигурно не е толку убава, веројатно тоа е само нејзината шминка, инаку не би плачела… освен, освен ако и таа не е дел од некоја од оние сцени кога тој е глупав, а таа доцна сфатила па оди да му каже?
Всушност, таа не плаче, само така би изгледала ако врне дожд под услов нејзината шминка да е евтина… а, вистината е дека дождот престанал да врне и нејзината шминка веројатно не е евтина.
Дождот преврнал. Таа оди по улицата.
Јас пишувам на чукачката машина додека чукам на компјутерот ноќва, обидувајќи се достојно да ја доловам безвременската приказна за таа со штиклите која ноќе се шета по празната улица. Сама. А, дождот штотуку престанал.
И сега веќе знам дека замисливте штотуку измиена, влажна асфалтирана градска улица додека таа бавно се движи по истата.
Но, ако од мојот прозорец таа изгледа како да се шета, тогаш и вас може да ви се чини дека таа не знае кај оди само затоа што вие немате претстава каде започнува и како завршува оваа улица.
И за вас, замисливо е јас да пијам чај додека ве лажам дека пишувам на машина, и секако дека носам широк џемпер и очила со дебела рамка на моето намрштено лице кое најверојатно и не е така убаво како на девојката која замислете, сеуште оди по улицата!
Инаку, би имало ли смисла да пишувам за неа наместо да си ја препишам себе си главната улога? Би продолжиле ли понатаму ако пишувам за вечноста и бесконечноста, а таму нема непозната жена која сеуште оди по улицата која никако не завршува, додека јас сеуште можам да ја видам од мојот прозорец?
Нека биде таа. Таа оди по улицата.
Да, ноќе е и секако клише, звук од штикли одекнува нарушувајќи ја постдождовната тишина. А, зар тишината треба да има пресудна улога освен ако не сме во театар или во кино, можеби.
Нејзината шминка не знам каква е. Можеби евтина, но таа има среќа, ноќ е макар и да е полна месечина и сите улични светла да светат не би можело да се забележи затоа што за шминката ноќта си е ноќ, невидлива и скришна!
Дождот штотуку престанал да врне. Таа оди по улицата. Нејзините штикли ја нарушуваат тишината. Прекрасна есенска ноќ.
Таа оди по улицата, сама и на штикли и ноќта е прекрасна? Бесмислено!
Освен тоа, есен е и врнело. Тогаш таа сигурно се враќа од некаде!
Чекорите и се бавни. Есен е. Тогаш таа би требало да е тажна, па уште ако врне нејзината шминка совршено би се разлевала по нејзиното убаво лице и таа би изгледала како да плаче.
Но, таа е убава и плаче? Тогаш, таа сигурно не е толку убава, веројатно тоа е само нејзината шминка, инаку не би плачела… освен, освен ако и таа не е дел од некоја од оние сцени кога тој е глупав, а таа доцна сфатила па оди да му каже?
Всушност, таа не плаче, само така би изгледала ако врне дожд под услов нејзината шминка да е евтина… а, вистината е дека дождот престанал да врне и нејзината шминка веројатно не е евтина.
Дождот преврнал. Таа оди по улицата.
Јас пишувам на чукачката машина додека чукам на компјутерот ноќва, обидувајќи се достојно да ја доловам безвременската приказна за таа со штиклите која ноќе се шета по празната улица. Сама. А, дождот штотуку престанал.
И сега веќе знам дека замисливте штотуку измиена, влажна асфалтирана градска улица додека таа бавно се движи по истата.
Но, ако од мојот прозорец таа изгледа како да се шета, тогаш и вас може да ви се чини дека таа не знае кај оди само затоа што вие немате претстава каде започнува и како завршува оваа улица.
И за вас, замисливо е јас да пијам чај додека ве лажам дека пишувам на машина, и секако дека носам широк џемпер и очила со дебела рамка на моето намрштено лице кое најверојатно и не е така убаво како на девојката која замислете, сеуште оди по улицата!
Инаку, би имало ли смисла да пишувам за неа наместо да си ја препишам себе си главната улога? Би продолжиле ли понатаму ако пишувам за вечноста и бесконечноста, а таму нема непозната жена која сеуште оди по улицата која никако не завршува, додека јас сеуште можам да ја видам од мојот прозорец?
Да ја наместам плочата на La Foule од Edith Piaf и може да си замислиме грамофон и прашливи полици полни со книги додека таа оди по улицата.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Жената, улицата и бесконечноста“: Биљана Талевска
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!