Понекогаш недостига времето, кое колку и да сакаш нема да се врати. Неповторливите мигови на среќа и исполнетост тонат во заборавот на незаборавеноста. Да,тој ти беше сонце зад истокот, снежна покривка во зимата. А сега… Сега го нема! Барај го во неизвесните утра ,рутинските попладниња, страсните ноќи. Тој, можеби нема да се врати. Останува нежен акорд од срцепарателната балада, патетични мисли во самотен монолог. Сте изминале убав период заедно, исполнет со љубов, кавги и радост.
Се сеќаваш кога последен пат му спушти слушалка, само зашто не играше според твое сценарио? Или кога му рече – засекогаш е крај, а вашето сакаше да трае вечно? Помири се со фактот, судбината е неизвесна. Можеби сега заминал, но некогаш ќе се врати. И додека го чувствуваш неговото отсуство, тој се слади во прегратките на друга, а ти љубиш нечии усни. Понекогаш постојат илјада прашања, но ниеден одговор. Потруди се да го побараш вистинскиот збор, слог, воздишка, фонема во подолу наведените прашања. Ако не успееш, одговорот се крие во самиот тебе. Не секогаш, емоциите гласно се пренесуваат и прераснуваат во зборови.
Зошто болката од еден трн, бесно ја насочуваме кон секоја роза?
Зошто остануваме со скршено и рането срце под небесниот свод, барем еднаш во животот?
Зарем инаетот не ја уништи вашата врска?
Зарем гордоста не ве турна на работ на нервите, па за сечие добро, решивте дека лекот е разделба?
Зарем не боли, ова што го читаш ако некогаш си повредил и те повредиле?
Не размислуваш ли, да излезеш на балконот и да ја чуеш серенадата за крај?
Никој не е совршен. Па луѓе, ние сме луѓе! Се раѓаме, растеме, живееме, сонуваме, љубиме, остваруваме, старееме, умираме… Подаруваме дел од чудата кои Бога ги сместил во нас, но сеуште неодлучно и себично. И пред да се спуштат завесите на оваа, исцрпувачка потрага по одговори, кои со себе ќе повлечат многу, други прашања, ќе се запрашам.
Ќе останам ли битие, исполнето со суета и непризнавање, додека љубовта ми се искрадува на прсти? Ќе останам ли свој/а, понатаму да признам некому колку го сакам?
Се сеќаваш кога последен пат му спушти слушалка, само зашто не играше според твое сценарио? Или кога му рече – засекогаш е крај, а вашето сакаше да трае вечно? Помири се со фактот, судбината е неизвесна. Можеби сега заминал, но некогаш ќе се врати. И додека го чувствуваш неговото отсуство, тој се слади во прегратките на друга, а ти љубиш нечии усни. Понекогаш постојат илјада прашања, но ниеден одговор. Потруди се да го побараш вистинскиот збор, слог, воздишка, фонема во подолу наведените прашања. Ако не успееш, одговорот се крие во самиот тебе. Не секогаш, емоциите гласно се пренесуваат и прераснуваат во зборови.
Зошто болката од еден трн, бесно ја насочуваме кон секоја роза?
Зошто остануваме со скршено и рането срце под небесниот свод, барем еднаш во животот?
Зарем инаетот не ја уништи вашата врска?
Зарем гордоста не ве турна на работ на нервите, па за сечие добро, решивте дека лекот е разделба?
Зарем не боли, ова што го читаш ако некогаш си повредил и те повредиле?
Не размислуваш ли, да излезеш на балконот и да ја чуеш серенадата за крај?
Никој не е совршен. Па луѓе, ние сме луѓе! Се раѓаме, растеме, живееме, сонуваме, љубиме, остваруваме, старееме, умираме… Подаруваме дел од чудата кои Бога ги сместил во нас, но сеуште неодлучно и себично. И пред да се спуштат завесите на оваа, исцрпувачка потрага по одговори, кои со себе ќе повлечат многу, други прашања, ќе се запрашам.
Ќе останам ли битие, исполнето со суета и непризнавање, додека љубовта ми се искрадува на прсти? Ќе останам ли свој/а, понатаму да признам некому колку го сакам?
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Пронајди го одговорот“: Joвана Матевска
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!