Кога нема

Така ти ветувам:
оваа тага е за среќа.
Секогаш за среќа одново,
во секој тажен слој сништа.

***

Ќе ти го подадам сонот: на напрсток на прстот
и живот во отисокот. Не се отвараат рани со среќа.
Треба да си ѕвезда за да паднеш. Тишина сум и слушам.
Во зборот рани. Една рана ти. Една рана јас.
Крваво ние. Се крвари од среќа. Се крвари од тага.
Речи нешто. Било што.
Во блискоста на најголемата разделнина
ти праќам вистина на клуновите од сите птици.
Така ми пее нешто во главата. Рана од песна.
Земи го останатото. Многу е за да биде малку.
Во гласно џвакање среќа плунката ми лачи солза.
Секоја среќа за солза
во залак кој застанува во грлото.
Било што. Нешто.

***

Ми недостига твоето лице.
Твоите очи рано наутро.
Твоите очи на пладне.
Твоите очи
додека моите очи заспиваат.
Ми недостига сето што било
и она што ќе дојде.
Ме нема мене во мене.
Те има тебе.
И ако те нема –
ќе нема веќе што да има.

***

Во мене ти за сиот живот.
Колку да остане барем трага.
Некој и пркоси на вечноста
со просто заљубено лице.
Тоа мојот збор станува камен.
На камен се сопнува.
Камен кој се сопнува на камен
секогаш искри
една искрена
љубов.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Кога нема“: Сашо Димоски

Станете наш facebook фан.