Ноќта полека се спушти над градот. Наоколу тишина и мир, со по некои тивки краткотрајни звуци. Звуци кои подоцна се губат во ноќта, носејќи ги тивкиот ветар. Повеќето светла во домовите се изгасија, луѓето одат на спиење. Но има и такви кои штотуку излегуваат. Некоја девојка облечена во кратко здолниште и штикли со високи потпетици ја затвара влезната врата и се одалечува од неа. Се слушаат нејзините чекори, кои таа се обидува да ги направи понечујни. Веднаш по тие чекори, се слуша брмчење на автомобилот на нејзиниот дечко кој дојде по неа. Забележав дека се прегрнаа и со голема брзина автомобилот се изгуби во темнината. Од далечина се слуша лаење на некое заскитано куче, придружено со уште некое од мојата улица. И повторно настапува молк, тишина… По неколку минути од кај соседите се слуша плач на бебе. Се слушаат и чекори над мојот кат. Сигурно загрижената мајка станува да си го прегрне своето дете. И во истиот момент тоа престанува да плаче. Во мојата соба освен отчукувањето на големиот стар часовник и моето дишење нема никакви звуци, ниту движења. Седам така мирно и внесено во моите мисли, покрај топлото парно. Се прашувам дали и ти си буден? Дали си дома? Посакувам да те видам, очајно посакувам! Но, останува само желба. Немам храброст да претрчам до соседната зграда за да те побарам. Или можеби имам? Одеднаш, ѕвонењето на телефонот успева да ме натера да станам. Ја кревам изненадено слушалката, прашувајќи се кој би можел да биде во ова време. Сепак, длабоко во себе се молев и знаев дека тоа си ти. Конечно еден убав звук во ноќта. Конечно еден глас важен за мене. Набрзина ја облекувам дебелата туника, го земам капутот од плакарот и излегувам надвор. Стоиш пред скалите на твојата зграда и ме чекаш со раце раширени. Без да погледнам дали идат возила, дали некој гледа, ја преминувам улицата и ти се фрлам во прегратка. Го слушам само твоето шепотење и ги гледам само твоите очи. Сè друго во овој момент е неважно, веќе слушнато, веќе видено. А, од тебе вечерва првпат ги слушам најубавите зборови и вака заљубено повторно те гледам. Го чувствувам твојот мирис и твоето забрзано дишење. Но, веќе престана да зборуваш. Нежно ги затвори капаците на крупните очи и те почувствував блиску како пред неколку месеци. Конечно ноќта стана убава. Убав си ти!
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Звуци во ноќта“: Драгана Стојановска
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!