А, сега боли. Боли кога не си тука. Ме боли секој твој здив, секој твој збор. Ме боли секоја твоја насмевка, секој твој гест. Ме боли, ме боде како сечило длабоко во срцево. Сега веќе не си дел од мојот свет. Сега си во нечиј друг свет, исполнуваш нечии други фантазии и желби. Ме боли тоа што ми даде лажна надеж, го сруши мојот свет на илјада делови. Реалноста веќе не е моја преокупација. Таа беше едно време, прекрасно време во коешто ми беше милина да живеам во овој свет. Не можев да издржам кога требаше да чекам да излезам и да те видам. А сега, моја преокупација е замислениот свет. Оној свет каде што всушност јас припаѓам. Свет на илузии, имагинации. Се качувам на облак и почнувам да летам. Не ја гледам овде омразата, не ги гледам злобните луѓе на кои главна занимација им е да ти наштетат, туку овде гледам рај. Единствен рај за планетата Земја и тоа во мојот замислен свет. Почнувам да патувам и овде не ги гледам намуртените лица на луѓето. Овде ги гледам сите среќните, насмеаните луѓе, со желба за живот. Овде некаде околу мене се птиците. Тие безгрижно секоја по свој пат, секоја со свој изглед, а сите толку прекрасни се превртуваат, танцуваат и го прават небото пораскошно, поубаво. Болката во моето срце полека почнува да исчезнува. Ги гледам морињата, океаните и нивните деца – бранови како се натпреваруваат еден помеѓу друг, кој побргу ќе стаса до брегот. Ги гледам дрвјата како со нотите на ветрот танцуваат и ги веат своите долги, раскошни гранки. Продолжувам понатаму. Чувствувам дека почнува да врне. Капките спонтано се упатуваат кон земјата, а јас очекувам сите луѓе коишто ги гледам да се скријат под некоја стреа, или да си отидат во своите домови. Но,… се случи токму спротивното. Излегоа мали разиграни дечиња и почнаа да си играат и да се шлапкаат во вирчињата. Некаде ќе здогледав чадор, а под чадорот девојка разочарана од својот живот, но кога ќе ги здогледаше безгрижните дечиња наоколу, веднаш насмевката ќе го украсеше нејзиното лице. Тие беа баш како птиците – секое со посебна светлост и детска убавина. Никој не ме приметуваше, но ми беше убаво. Кога ги гледав сите тие убавини се чувствував исполнето. Не можеше никој да ми го смени расположението. Решив малку да одморам и да се препуштам на своите чувства. Но, токму кога сакав да се откажам од набљудувањето, забележав двајца вљубени, држејќи се за рака. Понесени од магијата на љубовта, не ни осетија кога почна да врне. Кога конечно забележаа дека пред нив се правеа вирчиња, тогаш момчето ја оттргна својата девојка од прегратката и го отвори чадорот. Тогаш таа го прекина, го фрли чадорот на земјата и му се фрли во прегратка. Таму се чувствуваше најтопло, најсигруно. Во прегратката на својот сакан не можеше никој да ја повреди. Тој ја бакна на нејзиното чело. Беа среќно вљубени еден во друг. Нивната љубов беше искрена и изгледаше дека вака, гушнати, можат да поминат векови и векови заедно. Кога помислив дека болката веќе ја нема, забележувам дека тоа всушност сме јас и ти. Гушнати, заедно, сплотени. Оваа глетка ме турна во реалноста, повторно во свет каде што ти не си покрај мене. Повторно во свет каде што јас и ти не постоиме. Сега сме само странци. Странци кои воопшто никогаш не биле среќни, кои воопшто не биле заедно. И додека ти сега се грееш во туѓа прегратка, јас седам и ја пишувам оваа приказна. Помислувам дека се е во ред, но боли…
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Раскош полн со фантазии” : Бојана Петрова
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!