Први последни љубовници

Нема крај. Не постои. Го измислија оние кои престанаа да веруваат во себе. Тука си. Светот не може да заврши. Не може никогаш. Со еден поглед во мене се раѓа и умира по еден човек. По еден страв. Луѓето мора да ги закопаат своите стравови. Стравот се закопува со песна. Кога пее душата. Тапан во срцето и во него уште еден тапан. А ми тропаш. Немам страв. Нема крај. Нема страв. Ме има мене. Ме има и за двајцата. Кога ти ќе се умориш, ќе носам јас. Јас мора да го носам сето ова, само затоа што нема друга вредност за да се носи. Немам толкава верност према ништо. Исто како што ѕвездите си ветуваат мрак, колку да светат. А светиш. Светам и јас. Нема крај. Има само почеток: кога еден облак ќе заспие во друг облак, а небото ги одгледува како свои деца, допуштајќи му на секој ветар да ги раздели и да ги збие, па да се сретнуваат секогаш одново и да раскажуваат за потеклото на светлината. Облаците секогаш први ја здогледуваат светлината, исто како што секое утро будењето те носи поблиску во мене и ми траеш низ денот, па во видливата невидливост на сето што треба да биде живот- пронаоѓам една нова смисла. Човек не смее да биде добар за сите. Утринава, мојата добрина ја нарекувам збивање облаци врз небото што живот значи.

I: Се врати.
II: Мислев ти ќе дојдеш.
I: Помислив неколку пати. Помислив: ме чека. А знаев дека те чекам.
II: Зошто не тргна?
I: Зато што знаев дека ќе дојдеш.
II: Каде сега?
I: Секаде или никаде. Сеедно ми е.
II: Само спакувани куфери. Не можев да ги распакувам. Дојдов само да ти кажам…
I: Дека заминуваш.
II: Види, не може само да се замине. Секој остава дел од себе секаде. Секаде кај што бил.
I: А мислев, мислев ќе се вратиш. Ќе дојдеш. Ќе останеш. Мислев ќе дојде старост и прегратки. А останаа гаврани на гранки и пропуштени возови.
II: Светот стои. Неподносливо стои. Особено стои кога мислам на тебе. Стои и часовникот. И луѓето кои ги среќавам. И оние кои не ги среќавам. Стои…
I: Стојат и твоите куфери. И врамените фотографии. И еден празен стол додека вечерам. Секоја вечер стои.
II: Се вратив за да ти кажам…
I: Дека секогаш ќе стои. Дека секогаш ќе го имаме вчера.

Мојот облак секогаш ќе те чека на ова небо. Тука ми е домата. Срцето на небото, ти како облак. Пред секое заминување и пред секое враќање. Ритуално ја одделувам душата од телото. Во еден поглед ти ги прераскажувам моите вистини: вакви љубови постојат отсекогаш и ова е нивниот среќен момент, само затоа што конечно ја добиле својата човечка форма. Мојата човечка љубов за тебе е падната од ѕвездите и секогаш ќе остане таму горе. Ќе ти светам кога ќе ме нема. Ќе те чувам.
Затоа не постојат краеви.

Автор: Сашо Димоски

Сакате да објавите проза или поезија на iLike.mk? Пишете ни на contact@ilike.mk.

Станете наш facebook фан.