ЅВЕЗДОКРАТЦИ

Те гледам со затворени очи: она што го носи еден миг, не може да го донесе сиот живот и затоа во честичка среќа ти го љубам лицето – еден човек во еден миг и сиот свет во тој миг. За среќа треба исто колку и за солза.

Ти ги подавам сите сни во проста испружена дланка. Кога љубовта на двајца станува живот, човек знае колку чини доброто во него. Не можеш да го избегнуваш траењето, исто како што не можам да ги избегнувам тапаните во главата. Нешто ме удира по цело тело кога те нема. Параноја. Страв. А душата? Душата ми е чиста. Во неа влегуваш на врвовите од прстите и ти постелувам небесен прекривач на кој заспиваш. Сонуваме. Можам секој сон да го наречам новороденче кое плаче заради прв вдишан воздух. Дупките меѓу прстите сепак постојат за некој да те држи за рака.

Те гледам со затворени очи: не постои поголема своина од ова овде. Секое претпоставено и одживеано наше, сето тоа. Не постои поинаква приказна освен онаа која е вистинита. Можеш да кажеш дека сите љубовници вредат колку сите љубови, денес знам дека љубовта е голема колку што ти се отвара дишењето наутро заради некого.

Вдиши. Свет од добрина, чекање. Некој се смее. Тоа душата ми зборува за средбата на ѕвездите и мракот; ако нема темнина – ѕведите би немале смисла. Така ми светат очите- како топки во мракот кој го нарекувам живот.

Затвори ги очите и погледни: овој свет овде завршува. После нас секогаш ќе има една проста честичка на која ќе можам да изградам прост свет за двајца. Секогаш ќе има. Затвори ги очите и види: тоа се моите мириси заплеткани во твоите дланки, така дише сето овде. Има вкус за време кое стигнало навреме за да почне да биде. Така трае и така те среќавам секое утро одново- додека му се заблагодарувам на денот за присуството кое го имаш во мене. Каде и да отидам, што и да остане од нас, ова овде секогаш ќе биде вакво. Не можеш никогаш да им избегаш на ѕвездите. Погледни: денот на двацата ни стига во исто време, само затоа што нема каде да се доцни кога срцето ја следи душата, а нема ни каде да се подранува. Така ми стоиш во мене, како биење под кожата и на музиката од твоето дишење создавам небесни симфонии.

Издишувам. Воздухот секогаш патува кон идно време. Се среќаваме меѓу здивови. Во простиот теснец меѓу две речиси споени усни му зборувам на светот за сето кое се гледа со затворени очи.
Те гледам со затворени очи. Раснам за непозната вредност нагоре. Стравот од летање е просто пркосење на гравитацијата. Ти лебдиш во мене. Некаде нагоре.

Те чувам за да ме чуваш и за да се имаме.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Ѕвездократци“: Сашо Димоски

Станете наш facebook фан.