Често се прашувам што поминува низ главите на луѓето, особено на тие луѓе кои изгубиле некој кој им го правел животот комплетен, некој за кого тие живееле или воопшто некој кој претставувал битен дел од нивната слика, за нели, целото да биде сè. Не можам да го најдам одговорот на моето прашање. Се обидувам да се ставам себеси во нивните чевли, но тоа не ми е од некаква помош… тие се или премали или преголеми за моите нозе.
Што се случува со луѓето како мојот чичко, како жената со убавата фризура, другарот од основно? Дали тие се чувствуваат празно понекогаш? Низ што поминуваат нивните срца кога веќе не се толку радосни како во времето кога не им недостигал еден битен дел.
Токму жената со преубавата руса коса, која ја изгуби својата ќерка во трагични околности, при што изгуби и дете и внук, ја видов неодамна. Зборови не можат да ја опишат сликата која сеуште стои во мојата глава, сликата која можеби не беше толку страшна, колку што за мене во тој момент направи да се чувствувам многу тажно и напнато.
Како што се качував по скалите во зградата на мојата најдобра другарка, негде на половината од стрмните скали во зградата на која очајно и фали лифт, ја видов женичката. Поминати беа месеци од трагедијата која ја совлада нејзината фамилија, а таа беше тука, уживајќи во првиот дим од нејзината тукушто запалена цигара, зјапајќи во подотворениот прозорец на оваа мала зградичка со исто така, мал, тесен влез во кој луѓето со клаустрофобија би имале голем проблем.
Жената беше облечена во црно, а нејзиниот поглед беше отсутен и запловен во темнината на ноќта. Таа сигурно не очекуваше никого на високите скали во тие доцни часови, барем не некој кој знаеше нешто за нејзиниот живот. Но, изгледаше како воопшто да не би и пречело друштво, тоа го заклучив од начинот на кој ме погледна и прва кажа „Добровечер!“. Сега кога ќе размислам, би било убаво од мене да и се придружам со неколку дима и неколку зборови. Ќе беше човечки прифатено од нејзина страна, исто како што ќе претставуваше вистински гест од моја страна. Но, јас само и возвратив топло и пријателски на нејзиниот поздрав и продолжив да чекорам, иако посакав да ми кажеше да застанам до неа, да запалам цигара и да ја почувствувам нејзината тишина. Можевме да молчиме заедно, да не зборуваме воопшто некое време, можев да и дадам една топла прегратка и да се изгубам. Можев да и бидам нејзин тивок пријател, всушност сакав да и бидам нејзин пријател во тишината која очигледно очајно и требаше.
Што се случува со луѓето како мојот чичко, како жената со убавата фризура, другарот од основно? Дали тие се чувствуваат празно понекогаш? Низ што поминуваат нивните срца кога веќе не се толку радосни како во времето кога не им недостигал еден битен дел.
Токму жената со преубавата руса коса, која ја изгуби својата ќерка во трагични околности, при што изгуби и дете и внук, ја видов неодамна. Зборови не можат да ја опишат сликата која сеуште стои во мојата глава, сликата која можеби не беше толку страшна, колку што за мене во тој момент направи да се чувствувам многу тажно и напнато.
Како што се качував по скалите во зградата на мојата најдобра другарка, негде на половината од стрмните скали во зградата на која очајно и фали лифт, ја видов женичката. Поминати беа месеци од трагедијата која ја совлада нејзината фамилија, а таа беше тука, уживајќи во првиот дим од нејзината тукушто запалена цигара, зјапајќи во подотворениот прозорец на оваа мала зградичка со исто така, мал, тесен влез во кој луѓето со клаустрофобија би имале голем проблем.
Жената беше облечена во црно, а нејзиниот поглед беше отсутен и запловен во темнината на ноќта. Таа сигурно не очекуваше никого на високите скали во тие доцни часови, барем не некој кој знаеше нешто за нејзиниот живот. Но, изгледаше како воопшто да не би и пречело друштво, тоа го заклучив од начинот на кој ме погледна и прва кажа „Добровечер!“. Сега кога ќе размислам, би било убаво од мене да и се придружам со неколку дима и неколку зборови. Ќе беше човечки прифатено од нејзина страна, исто како што ќе претставуваше вистински гест од моја страна. Но, јас само и возвратив топло и пријателски на нејзиниот поздрав и продолжив да чекорам, иако посакав да ми кажеше да застанам до неа, да запалам цигара и да ја почувствувам нејзината тишина. Можевме да молчиме заедно, да не зборуваме воопшто некое време, можев да и дадам една топла прегратка и да се изгубам. Можев да и бидам нејзин тивок пријател, всушност сакав да и бидам нејзин пријател во тишината која очигледно очајно и требаше.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Жената со убавата фризура“: Наташа Петровиќ
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!
iiiiiiiiiiiiiiiii…….i toga ske svatese deka i ti spadjas vo grupata na “malcinstvoto”, koja zivotot go gleda od tockata na imaginacijata’ koja veruva vo dvojna paralela na zivotot, koja pocnuva so prasanjeto “ehhhhhhh koga bi probal poinaku, kako ke bese……….???????????????Toa e “malcinstvoto” nareceno “Luzer”ludje……….”majkata priroda” gi jade site niv!!!!!
iiiiiiiiiiiiiiii…….ne mora denes da pies kafe so nekogo samo zarsadi razgovor ,ponekogas e ubavo da go pies kafeto bez da kazes nisto……….mozebi bas tuka lezi tajnata na srodnite dusi,sto e voedno i pocetok na nova etapa vo razvojot na covekovata psiha narecena “telepatija” kade dovolno ke bide samo pogledot………….eeeeeeeee tuka ke nema lagi…….aaaa ova e se uste daleku od ovaa generacija ludje-sovremenici……..p.s zalno ama mozebi nema toa da trae dolgo…..t.e. se dodeka ne se najdat tajnite kanali na licemerieto koe sega veke ke ima nova apstrakna imenaka !!!!!!!!!!!!
Go procitav dva pati komentarov i stvarno se trudev da go razberam ama nisto. Koja imaginacija, koe licemerie, koja paralela?
Drug put potrudi se bolje da go srocis toa so imas da go kazes za da bide citko i jasno i nedvosmisleno. Sekoja dolzna pocit.
Pozdrav!
Preubavo napisano od vas Natasa Petrovic….Jas sum edna od “Zenite so preubava frizura”……… Samo so pogled vo dusata moze da se vidi ili pocuvstvuva bolkata kaj site nas majki koi sme -“ZENA SO UBAVATA FRIZURA”-.Na zalost ili za sreka na drugite nikoj ne moze da pogleda vo dusata na drugiot..Sigurno taka mora da bide.. – Sekoj si go nosi svojot krst-:(