Зачинет дожд

Благиот пролетен дожд допатува. Ја галеше нејзината коса. Почна да ги расипува вештачки исправените прамени коса. Ги лепеше на нејзиното блескаво лице. Ведрината на нејзиниот дух што пловеше во нејзините очи не можеше да ја засени ниту еден облак. Креонот и се лееше по образите, ја изобличуваше привидната форма на очите. Црвениот кармин уживаше под капките. Ги опиваше, залажуваше и не им се предаваше.
Уште утрото ја прекорив да не го облекува тој фустан. А таа, мрази сугестии. Го спакува своето фасцинантно тело во тој прекрасен бел фустан. Но, сега?! Што сега?! Капките се впиваат во ткаенината на фустанот. Ги исцртуваат нејзините брадавици. Боженствено. Не се грижи за скапите подпетици и брза. Од вир во вир, не го навалува погледот. Чекори.
Изгледа изолирано од сите емоции и бури на страст, а сепак е доволно привлечна. Не го тргам погледот од неа. Застани! Ја молам да се скрие под некоја стреа, со поглед. Ја следам и ја молам. Да спаси грам од својата неприродност. Но, таа ги прима вибрациите на мојот поглед и повторно е своеглава. Самоуверено продолжува.
Сигурно не може да одолее на дождот, го сака. Го сакаше секогаш и денес повторно. Доаѓа, се приближува. Знае дека нема да одолеам на лице без шминка. Нема да издржам пред проѕирноста на мокриот фустан. Знае дека ќе ме предизвика со ладното тело. Пред да замижам со последни сили вриснува во мене суетата…
“Те молам мила поштеди ме, не денес. Сега е прерано за акција!“

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Зачинет дожд“: Христина Младеноска

Станете наш facebook фан.