Трошка живот

Само еден поглед остана во таа полна просторија на животот. Стана мрачно, а светло. Се гледаше црната белина на крајот која го одземаше духот на вечноста. Мирисот ги обземаше срцата и будеше шарени сеќавања. Стана асно како зората, стана матно како магла. Слухот беше привлечен од гласот на детската смеа. Зарем не го обземаше страв?
Поведро од синото небо, а потемно од црните нимбостратуси. Жарта стануваше се постудена, а ледот потопол. Секоја ѕвезда му беше сјајна, а секоја тајна го гонеше. Настана брканица. А каде е таа?
Солзите потајно ги криеше, се плашеше од нив. Создаваше мачнина во душата и само една тешка кнедла во грлото. Ни збор не можеше да изусти, а и не сакаше. Во векот на неговата невечност ја чуваше својата љубов, стуткана, мистериозна. Во костенливите очи се гледаше некој немир. И додека тапиот молив му шеташе по старите листови често се замислуваше. На моменти срцето започна да му прескокнува, се почувствува некоја тензија. На момент се засмејуваше. Ги гледаше избледените слики и ништо не му беше јасно. Се почувствуваа тешки воздишки.
Запалуваше по една цигара, а димот го испушташе како да е последен. Сета широчина на морето врз кое фрлаше поглед преку валканиот прозорец, беше мала. А, кога ќе почнеа брановите ја замислуваше неа. Ја замислуваше како кралица на водите, во син фустан со бела панделка. И се восхитуваше.
Откако таа се спреми за последен свој лет, како птица ластовица на есен, тој остана како оголено дрво, без лисја, без гнездо, без песна. Во ушите му чкрипеше некој не мил звук. Го посака крајот за денес.
Лебот што некогаш го имаше сега го нема. Му остана само мала незначајна трошка. Трошка која вели дека е готово.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Трошка живот“: Марија Петрушевска

Станете наш facebook фан.