Таа. Да таа. Сеуште чека. Те чека тебе.

Топлиот глас на Нат Кинг Кол и веселата мелодија која потпукнува од стариот грамафон беа нејзини стари пријатели. И вечерва тие не ја напуштија. Додека солзите го красеа незиното убаво лице, тие внесуваа некаква веселост во собата. Таа беше таму. Го гледаше Кинг како да се наоѓа на другата страна од просторијата. Тој пееше со целото свое постоење. Помисли како нему ниедна грижа никогаш не му натежнала на срцето. А, неа еве ја плаче, неспособна да преземе што и да било.

Случките од минатата ноќ ја донесоа на дното. Таа сакаше со целото постоење. Со целата длабочина на сантата мраз под површината на океанот. Секој поглед пронижуваше до најмалиот фрагмент од самата неа. Сеуште се сеќаваше на првиот од низата. Тие темни, црни очи ја следеа во секој нејзин чекор. Ја демнеа, не ѝ даваа мир. Секогаш кога мислеше дека им избега доволно далеку за да скршне во друг правец, тие ненадејно ќе ја погледнеа длабоко, дрско, безмилосно. Го враќаше сјајот во нејзините очи. Секогаш постоеше само тој. Тој и тој и тој.

Тенката линија од ајлајнерот се слеваше во поројот солзи и ги боеше црно, како неговите очи. Црвениот кармин одамна се беше избришал. Со бојата на крвта што се брануваше во нив двајцата. Честопати беше резервирана, тргнуваше па, застануваше. Одеше чекор напред и повторно се повлекуаше во својата безбедна школка. Дали се сметаше за толку скапоцена? Можеби беше бисер во очите на нејзините додворувачи. Но, нејзиниот сјај одамна беше згаснат. Нејзината гордост и достоинство одамна се срушија. Многу одамна можеби и мислеше дека ќе најде замена. Со текот на времето само се препушти на виорот. Се движеше во непозната насока и се плашеше. Се плашеше да не се претвори во оние беживотни, суви лисја што ветрот ги носеше со себе. Да не стане иста како и сите други. Тогаш ќе биде безначајна во неговите очи.

Тој знаеше дека не е сама. А, таа се чуствуваше поосамено од било кога. Со толку луѓе околу себе, таа стоеше сама во средината на собата. Со погледи вперени во неа, луѓето имаа обичај да шепотат. Да го толкуваат секое нејзино движење, незината насмевка, нејзиниот поглед…
Но, тие не можеа да видат што има во средиштето на бисерот. Со колкава цврстина е тој изграден. Сјаен или не, тој е бисер. Таа ќе чека тој да и го врати сјајот. Во меѓувреме, ќе остане цврста.
А Нат Кинг Кол сеуште пееше:
Smile, what’s the use od crying?
Smile and maybe tomorrow…
You’ll se the sun come shining trough for you…

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Таа. Да таа. Сеуште чека. Те чека тебе.“: Танчева Елена

Станете наш facebook фан.