На една балада ми се приближи и рече “Песнава е само за гушкање, те молам само да те гушнам, имам огромна потреба да те гушнам…“. Не го ни дочека одговорот и ја обви својата рака околу мојата половина едвај допирајќи ме. Го направи тоа така да не можам да се побунам. Да не можам да најдам разумна замерка. Се трудеше во текот на целата вечер. И не можев да најдам причина да го избркам, како што најчесто правев. На таа песна истото го правеше мојот бивш дечко, ме обвиткуваше со рацете околу половина и се нурнуваше во мојата коса. Одеднаш ми се врати сликата назад… чувството, приближно исто… Боже, си реков колку лесно може да се излажеме самите себеси, колку малку треба да се препуштиме на мигот.. Една од другарките ми го прекина текот на мислите “Еј, не размислувај многу многу, супер е дечкото дај му шанса…“. Се насмевнав, често се однесуваше како да ми ги чита мислите.
И одеднаш пред мене излезе сликата на Никола… Па, и Никола е добро дете, зошто нему не му дадов шанса? Зошто се блокирав? Не го знаев доволно? Се плашев од него? Се плашев од своето слабо срце? Или можеби раните не ми беа се уште зацелени и се чувствував премногу слабо за уште една макар и најмала борба? Да, мислам дека беше тоа…
“Знаеш дека си најубава?” – ми кажа на уво. Ништо не одговорив, сфатив дека сега не треба да летам со мислите туку едноставно да се забавувам. “Искрено го мислам тоа!” – продолжи – “бидејќи изгледа си од срамежливите (ја поткрена едната веѓа и устата му се развлече во мала насмевка како да чекаше незадолжителен одговор), ти направив целосна анализа… совршена си“. “Фала.“, реков. “Не се секирај, знам дека не си од тие што излегуваат во лов, туку по забава со другарките и тоа ти дава дополнителен шарм.“. “Точно, затоа ајде сега да се забавуваме, а другпат ќе зборуваме, реков и се насмеав, премногу комплименти ме гушеа…”. “Ахам, опасна безопасна си ти хахахаха. Ептен ми се свиѓаш…” – и ми направи простор за играње.
Се вратив касно, но не можев да заспијам. Ме мачеше нешто. Да, Никола… Секојпат кога бев со него имав чувство како да го познавам цел живот. Дури и кога планирав да му ставам до знаење дека ми се допаѓа, штом ќе го видев се паѓаше во вода. Едноставно не престанувавме да зборуваме, и никако не можев да водам сметка што и како зборувам, не можев ни бела лага да му кажам. Зошто? А не го познавав доволно. Не бев сигурна, но, имаше нешто што ме тераше постојано да се навраќам на него. Нешто во мене ми велеше дека може да ме сака на начинот кој ми е потребен. И јас него. Истовремено имаше нешто кое не ми даваше да бидам со него… не бев сигурна…
Ме разбуди порака – “Добро утро… ќе те барам да се видиме неделава. Никола!”. Веднаш се расонив, се насмеав и си помислив – Можеби е ова одговорот на моето прашање. Во истиот моментот влезе мајка ми и ми рече “Ајде дојди, имаме работа денеска.” Конечно завршивме во 5 часот. Отидов во својата соба и решив да читам книга. Ја земав “Жената во Црвено”, и почнав да читам. Не престанував. По речиси две години, читав без да ме прекинат мислите! Без да чувствувам апсолутна немоќ да го контролирам својот ум. Ах, колку долго го чекав овој ден! Бев пресреќна! Да, тоа е знак дека конечно го преболев. Дека се враќам назад кон себеси. Дека сум спремна да затворам едно поглавје и да започнам ново. А за нови битки? Не, сеуште немам доволно сила и храброст за битки во кои би го изложила на опасностранетото срце… сеуште се бори. Но, повредената јас денеска стана и ми кажа “Спремна сум за новиот пат! Може да почнеме!“.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Спремна за нов пат“: Бела
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!