Ситен дожд

Толку млад, а облеан во маки.
Животот му беше ко порцелански филџан.
Му помина младоста во мрачните паркови.
Си ја испече душата.
Толку млад, а толку осамен.
Сакаше да живее, но животот не му дозволи.
Му ја изгоре душата, го фрли во пепелта.
Нервите му беа попуштиле.
Дрогата му беше “спас”, но го убиваше.
Го турна во бездната.
Ја немаше младешката сила да се избори.
Падна во депресија.
Каде отиде младешкиот дух?
Се сруши ко кула од карти..
Го сместија во душевна болница, на одделение за зависници.
Дрогата го доведе до работ на смртта.
Полуде. Немаштијата го кутна на земја.
Насмевката на лицето беше избледела. Очите потечени.
Се тресеше ко лисјата на ветрот. Почнаа да халуцинира.
Ја гледал мајка си како го повикува да дојде кај неа. Го влечела за раце..
Ми јавија….. починал. Ми подадоа едно писмо. Пишуваше:

“Ситен дожд. Викај го Пако…“

Беше оставил еден стар пес. Ми беше оставен како аманет.
Заврши една приказна. Заврши еден сон… далечен… недопрен…

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Ситен дожд” : Роберт Стоилков

Станете наш facebook фан.