Снегот не престанува да паѓа. Романтичните звуци на виолините од далечината влегуваат преку старите прозорци. Ја исполнуваат проклето празната просторија. Морам да заминам. Ме ослепува сјајот на темнината. Пискотот на тишината е премногу гласен за да издржам. Одлучив, денес кога сите љубат, јас ќе танцувам со снегулките. Тргнав. Празни улици. Во некој ќош по некој заљубен пар ги разменува своите бакнжи за добра ноќ. Да денес сите љубат.
Чекор по чекор, без цел заминав далеку. Како да качував илјада спратови кон небото гледајќи во снегот што паѓаше. Но, не стигнав доволно високо. Не го сретнав твоето срце… никаде. Болката во вратот ме одврати од илузијата на моето хипнотизирачко патување. Веќе е полноќ. Мокра сум. Морам да и се вратам на тишината.
Траги по снегот. Стапалки со непозната големина, непознат број на чекори. Некој бил тука. Чувствувам некој необичен ритам на трепет. Се возбудив од неколку чекори. Брзам, морам да стигнам пред да задоцнам. Празно е. Собата е повторно празна чувствувам по тапиот звук од ехото на моите чекори. И темно е. Го ублажив ритамот на движење. Скршив нешто. Чаша. Некој оставил чаша. Но зошто?! Зениците не ми се привикнуваат на темнината што ја исполнува таа проклета просторија. Допирам по подот. Роза?! Некој оставил роза. Која е пораката на оваа чаша, на розата? Очајно барам одговор во нешто. Се плашам. Ги слушам своите воздишки и ја гледам силуетата на моето тело како сенка врз огледалото.
Си бил тука? Замина! Проклетство. Еден обичен танц ме предизвика на копнеж. Ми го скрати тоа задоволство да те љубам. Само уште еднаш. Осаменоста ме повика на искушение и ме порази. Срцето ми се преврти, запеа, се расплачи. Престана да бие, а потоа повторно како лудо прочука во некој недофатлив ритам. Помислив ќе потонам само уште еднаш во длабочините на твоите очи. Знаеш, сакав да те прегрнувам. Сакам и сега. Помислив дека мелодијата што ја пее твоето срце ќе ги милува моите уши. Помислив и посакав да бидеш тука. Се почувствував како победник во војната со осаменоста, а таа само склучила сојуз со лажната надеж. Уште еднаш ме фрли во некоја бездна. И не е виновна. Вешта е. Осаменоста ми го наметнува чувството на вина. Прво ме избрка од себе, а потоа прекасно ме повика назад. Ти веќе беше заминат. Сега сама, со спомените на сите ѕвездени ноќи поминати заедно и оваа пропуштена романтика што ја најави розата и чашата ќе и се предадам. Овој пат осаменоста нема со кој да се бори, едноставно победи тогаш кога јас одлучив да изгубам. Тогаш кога веќе немаше што да изгубам, се беше заминало во неповрат.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Пропуштена романтика“: Христина Младеноска
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!