Стари луѓе. Сите се согласуваме дека понекогаш се многу досадни, дури и неподносливи, но кога се работи за нивните мали, збрчкани, тажни лица, никој од нас не останува рамнодушен. Не би можела а да не помогнам на стари луѓе. Живеам со баба и иако не е најдобрата старица која ја познавам, има моменти кога нејзината искрена, радосна насмевка ми го разубавува денот.
Пред скоро три години бев на патување кое ми го промени животот. Ги прошири моите видици, ги разубави моите гледишта, ми ја врати вербата во овој неверојатен свет. Имав некои проблеми со самата себе во тоа време и патувањето не можеше да искрсне во подобар момент. Не бев ни воопшто расположена да одам, но сега кога се навраќам на минатото, многу ми е мило што отидов на тоа, за мене, духовно чистење на мислите. Има многу работи кои ми останаа во сеќавање на тоа патување и кои ме тераа да размислувам. Тоа е нешто што постојано го правам, осврнување на сите детаљи и додека некој вика дека претставува одлична работа, за мене тоа е само една многу лоша, ужасна навика.
Од патувањето имам спомен од убава приказна која се однесува на стара двојка. Случката се одвиваше во една доцна, париска вечер. Заедно со мојата група се возевме во метрото назад до нашиот хотел и мислам дека тоа беше вечерта кога ние, едниот дел од групата, се изгубивме. Или пак зборувам за сосема друга вечер… не е ни важно, помина доста време. Се упативме кон хотелот во доцната ноќ, мртви уморни и испоседнати во метрото, сите бевме подготвени да заспиеме во секој момент. Оддалечени бевме од нашата дестинација две или три станици и буквално ги броевме минутите до пристигањето, кога една стара двојка влезе во метрото. Старецот се обидуваше да се протурка низ гужвата водејќи ја својата стара женичка под рака. И двајцата беа навистина изнемоштени, па со мојата другарка се сожаливме и им го отстапивме местото. Би го направила тоа за секого, иако тогаш нозете буквално ме убиваа по напорниот ден.
Старецот првин нè погледна, видно изненаден од гестот, се приближи, ми ја зема раката, цврсто ја стисна и ми рече дека нема потреба да станувам. Се обидов да му објаснам дека речиси сме стигнати дома, но тој гледајќи ме директно во очи, со рапав, разигран глас ми возврати: „Не ти верувам!“. На неговото збрчкано лице притоа се појави една огромна, прекрасна насмевка што најверојатно значеше „Благодарам!“. Воопшто немаше потреба да го каже тоа, бидејќи неговата насмевка ја долови смислата на зборовите, упатени кон тој едноставен наш гест.
Двојката седна еден наспроти друг, држејќи се за рака, тие се гледаа со очи полни со љубов и одвреме навреме ни се насмевнуваа. Не можев ни да поверувам дека толку малку е доволно за да го направиш некого среќен, да му измамиш искрена насмевка која исто така ќе направи и ти да се чувствуваш исполнето. За нас беше обична работа, глупост која не значеше ама баш ништо. Но сепак, моментот беше ист како кога гледаш во детско лице додека му даваш чоколадо, навистина чувството беше толку добро.
Сите во метрото ги набљудувавме двајцата стари луѓе, чувството на радост и топлина направи да заборавивме на заморот. Ако некој не веруваше во вистинска љубов до тој момент, таму лежеше неговиот доказ… во парот кој сеуште се грижеше еден за друг после толку изминати години. Таму лежеше и мојата надеж, во двајцата старци кои ми ја вратија вербата во љубовта.
Пред скоро три години бев на патување кое ми го промени животот. Ги прошири моите видици, ги разубави моите гледишта, ми ја врати вербата во овој неверојатен свет. Имав некои проблеми со самата себе во тоа време и патувањето не можеше да искрсне во подобар момент. Не бев ни воопшто расположена да одам, но сега кога се навраќам на минатото, многу ми е мило што отидов на тоа, за мене, духовно чистење на мислите. Има многу работи кои ми останаа во сеќавање на тоа патување и кои ме тераа да размислувам. Тоа е нешто што постојано го правам, осврнување на сите детаљи и додека некој вика дека претставува одлична работа, за мене тоа е само една многу лоша, ужасна навика.
Од патувањето имам спомен од убава приказна која се однесува на стара двојка. Случката се одвиваше во една доцна, париска вечер. Заедно со мојата група се возевме во метрото назад до нашиот хотел и мислам дека тоа беше вечерта кога ние, едниот дел од групата, се изгубивме. Или пак зборувам за сосема друга вечер… не е ни важно, помина доста време. Се упативме кон хотелот во доцната ноќ, мртви уморни и испоседнати во метрото, сите бевме подготвени да заспиеме во секој момент. Оддалечени бевме од нашата дестинација две или три станици и буквално ги броевме минутите до пристигањето, кога една стара двојка влезе во метрото. Старецот се обидуваше да се протурка низ гужвата водејќи ја својата стара женичка под рака. И двајцата беа навистина изнемоштени, па со мојата другарка се сожаливме и им го отстапивме местото. Би го направила тоа за секого, иако тогаш нозете буквално ме убиваа по напорниот ден.
Старецот првин нè погледна, видно изненаден од гестот, се приближи, ми ја зема раката, цврсто ја стисна и ми рече дека нема потреба да станувам. Се обидов да му објаснам дека речиси сме стигнати дома, но тој гледајќи ме директно во очи, со рапав, разигран глас ми возврати: „Не ти верувам!“. На неговото збрчкано лице притоа се појави една огромна, прекрасна насмевка што најверојатно значеше „Благодарам!“. Воопшто немаше потреба да го каже тоа, бидејќи неговата насмевка ја долови смислата на зборовите, упатени кон тој едноставен наш гест.
Двојката седна еден наспроти друг, држејќи се за рака, тие се гледаа со очи полни со љубов и одвреме навреме ни се насмевнуваа. Не можев ни да поверувам дека толку малку е доволно за да го направиш некого среќен, да му измамиш искрена насмевка која исто така ќе направи и ти да се чувствуваш исполнето. За нас беше обична работа, глупост која не значеше ама баш ништо. Но сепак, моментот беше ист како кога гледаш во детско лице додека му даваш чоколадо, навистина чувството беше толку добро.
Сите во метрото ги набљудувавме двајцата стари луѓе, чувството на радост и топлина направи да заборавивме на заморот. Ако некој не веруваше во вистинска љубов до тој момент, таму лежеше неговиот доказ… во парот кој сеуште се грижеше еден за друг после толку изминати години. Таму лежеше и мојата надеж, во двајцата старци кои ми ја вратија вербата во љубовта.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Стариот пријател од метрото“: Наташа Петровиќ
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!