Пеколен рај

Дури и Август гори, дури и тој по долго време носи топлина, жештини… Гореше сè одоколу речиси целото лето. Како да носи закани со себе дека и Септември ќе го заведе со својата топлина. Речиси и таму ќе распламтеше некаква љубов, незапирлива и лажна, вистинска и забранета.

Летото и нејзе сеуште пробуваше да ѝ влезе под кожа како и секој лудак што мислеше дека е подобар од Сизиф. Летните ноќи сеуште ѝ ветуваа незаборавни спомени, летните утра речиси сè почесто ја тешеа со новиот ден. Морето уште се радуваше на чекорите во водениот песок, без разлика колку тие беа осамени некогаш, а колку пати со нив залажуваа и нечии други.

Осаменоста веќе имаше димензии кои речиси совршено ја обликуваа, бесчуствителноста можеби беше и надвор од границите на пресушените солзи, но… во нејзиниот поглед сеуште имаше надеж во некоја последна капка.

Изгрејсонцата уште ги чуваа најдлабоките тајни и најискрените насмевки. Летото навршуваше да, но чудно беше како во неа имаше живот, живот кој како да криеше уште едно лето што следува… уште топлини, уште жештини… Пеколот се беше вгнездил во неа.

Сега и таа гори, во највисокиот пламен на нестрпливоста, во најдлабоката топлина на скромноста, во најсилниот вресок на болката, таа се смееше, како крајот со пепелта да распламнуваше секој пат, сè посилно и посилно. Од никаде немаше утешна солза за смрт на огнот, само смеа се издигаше од секој пламен, сè повисоко, таа не бегаше од него, не бегаше од пламените јазици… овој пат ѝ тие беа на страна на нивниот непријател.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Пеколен рај“: Симона Николоска

Станете наш facebook фан.