Сè во претерано количество е штетно, па дури и љубовта

И тогаш се случи. Како да беше неизбежно… Нејзиниот живот, нејзиниот тинејџерски живот полн со емоции, лудости, грешки и уживања… се скрши. А, таа не можеше да направи ништо во врска со тоа. Силата го напушти нејзиното кревко тело, како да не сакаше да живее во нешто толку слабо и немоќно. Како да се срамеше да пробува да го прави невозможното, исто како што таа очајно пробуваше да докаже нешто што не можеше да биде сфатено. Дали таа го заслужи ова? Дали после сета љубов која ја вложи во градење на храм чија судбина беше да биде урнат уште пред да биде изграден, ја заслужи оваа казна?

Нејзиното срце беше единствениот мускул во нејзиното тело кој беше способен да мрда. Тинејџерскиот жар и копнеж да се грабне максимумот од она што животот го нуди, згаснаа во тој еден момент. Сакаше да избега некаде далеку, сакаше да биде сама, сакаше да биде роб на болката која продираше до секој нерв од нејзиното тело. Сакаше да чувствува страв и немоќ. Сакаше да паѓа под товарот на љубовта и суровоста која таа ја носи. Сето тоа проклето добро и годеше…

Сакаше да ја чувствува болката сеќавајќи се на старите убави моменти кога беше среќна или барем мислеше дека е. Кога сè што ја интересираше беше да направи некого среќен и исполнет, иако таа никогаш не беше целосно исполнета. Иако никогаш не се почувствува целосно потребна некому, целосно сакана, целосно среќна. Знаеше дека претера. Знаеше дека отиде предалеку.
Отиде предалеку развивајќи ги своите чувства, неприметувајќи дека во кругот на љубовта стои сама. Нејзината способност за фантазирање и своеволно обликување на нештата ја доведоа до работ на себеуништување. Сè во претерано количество е штетно, па дури и љубовта.

Сакаше да верува дека сè е совршено. Сакаше да верува дека таа е единствената, вистинската… иако таму некаде, во недопирливата длабочина на нејзината душа, знаеше дека не е така. Без разлика, вербата во најубавото, а сепак само болно имагинарно, ја правеше среќна. Ја исполнуваше, ѝ вдахнуваше здив на живот секојпат кога тој ќе ѝ го одземеше, така вешто и страсно… Дури можеше сето тоа да го спореди со Полната Месечина – нејзиното алтер его, целото нејзино битие и целата нејзина суштина на постоење.

И каде водеше сето ова? Која беше целта на овој неизбришлив круг на емоции? Немаше одговор на овие тешки прашања. Само знаеше дека без разлика на големината на нејзината слабост, таа мораше да проба и успее да го најде последниот атом на сила. Знаеше дека се крие некаде…

Во едно беше сигурна. Таа знаеше да сака, да љуби и да ужива во сè што до тогаш животот ѝ го пружаше. Повеќе сакаше да се изгуби себeси во страста, отколку да ја изгуби страста. Секогаш повеќе го сакаше лудилото на страста од мудроста на рамнодушноста. Можеше да одолее на сè, освен на искушението. И беше сигурна дека некаде, далеку и високо, оставила белег. Белег на љубов, белег на предаденост, на верба, надеж… Белег дека некогаш таму поминало нејзиното срце, нејзината душа, нејзиното тело, мисли, стравови и емоции. Белег дека постоела и ќе постои, сè до последното отчукување на нејзиното срце.

Не можеше да смени ништо.

Таа сепак беше една мала девојка, полна со живот, доволно луда и смела да си поигра со сопствената судбина.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Сè во претерано количество е штетно, па дури и љубовта“: Теодора Јосифовска

Станете наш facebook фан.