Излегов на мојата тераса онака малце да го вдишам и почуствувам свежиот воздух. Седнав на едно од столчињата и прво во што се загледав беше полната месечина обоена со бојата на портокалот која личи на еден голем и недостижен портокал. Мислите ми се пребрзи што едноставно не можам да се фокусирам, а пак ветерот толку неприметно си дува што како да сака да ми ги стабилизира силните чувства кои ги чуствувам. Нешто како јато од пеперутки да ми шета низ целото тело. Се фатив за глава покривајќи го едното око, а со другото се насочив во отворената кутија со цигари од која го забележав белиот филтер. Навалувајќи се на столот повторно мојот поглед се насочи кон месечината која беше толку блиску, а толку далеку си помислив. Ветерот се подзасили и полека мислите една по една почнаа да ми излегуваат на површина. Најпрво помислив на работите кои ме прават среќен, исполнет, комплетен. Љубовта, семејството, драгите луѓе кои се тука за мене и јас за нив. Иако некои од нив ќе те разочараат, без да размислат ќе те повредат и си помислувам, поминува и тоа. Се остава и тоа во минатото како и сè останато за кое не сакаш да ти се врати. Не сакам да се навраќам на минатото бидејќи не можам да променам ништо таму, така си е останато и така ќе си биде. Некои од тие работи не се забораваат, но дознаваш колку си силен кога ќе добиеш храброст да и погледнеш на вистината во очи и да ти се врати вербата во себе. Додека за иднината нормално дека имам желба да видам нешто, но и тоа ќе си дојде. Нека ми оди животот по патот што веќе ми е одреден од судбината. Пеперутките беа нешто убаво дека се случува во мене. На уште една убава вечер која се разликува од другите. Исполнета со бакнежи, нежност, вечер која едноствно ме прави среќен. Зборовите “те сакам” се оние кои можам да ги слушам бесконечно и да ги изговарам длабоко искрено од дното на мојата душа. Моментот кога сум сигурен во моите чувства и да се борам да го добијам она што го сакам. Вербата во Бога, простувањето, каењето за некои работи кои навистина не сум сакал или пак помислувап да ги направам. Повторно ја погледнав месечината, беше иста. За на крај да помислам на тоа дека сум среќен бидејќи сакам да останам овде и да размислувам за сегашниот миг далеку од минатото и иднината. Одам да си облечам пижами и да си легнам со насмевка на моето лице.
Добра ноќ.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Овде и сега“: Велибор Бубулевски
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!