За оние кои забораваат колку си им значел.
За оние кои забораваат што некогаш ти кажале.
За тие кои заборавиле што им било направено од некои луѓе, па и покрај тоа продолжиле со истите.
За луѓето кои редовно го забораваат и твојот роденден.
За оние кои воопшто не ни знаат која е твојата омилена песна.
Оние кои не сакаат ни да се сетат колку си им помогнал, колку си ги сакал и поддржувал.
Oние кои додека биле болни, велеле дека после пребродената болест животот ќе им се смени целосно и дека никогаш повторно нема да го поминуваат своето време сами и да те пуштат.
За луѓето за кои си се борел кога се работело за живот или смрт, си ги гледал како пропаѓаат и си пропаѓал со нив, не затоа што тоа било побарано од тебе, туку затоа што тоа било твоја должност, како пријател, како роднина или внук.
За тие кои не се ни јавиле да ти честитаат за некој животен успех.
За личности кои се налутиле без некоја посебна причина и не се тука кога ти требаат бар да им го чуеш гласот.
За оние кои си допуштиле да ти недостигаат, без каење, без грижи.
За СИТЕ ТИЕ, кои доколку можеш да бираш, би ги заменил со луѓе за кои знаеш дека би сакале да бидат тука, кои би се радувале за сè низ што поминуваш, кои би те ценеле и би го направиле сето тоа, кое овие другиве сеуште свесно го пропуштаат. Тие се луѓето кои не можеш да ги вратиш по ниедна цена, на ничија сметка, а кои неизмерно ти фалат во најважните моменти од животот.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “За луѓето кои забораваат…“: Наташа Петровиќ
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!