Копнеж

И повторно кога се разбудив застанав до прозорецот за да те видам како поминуваш по дождливата улица. Се појави. Те видов. Ги ставив очилата бидејќи мојата кратковидост веќе со години ми задаваше проблем. Беше облечена во раскопчан црн капут од кој прозираше бела ролка споена до врат на кој висеше лебед со тиркизен камен. Колку ли само посакував да погледнеш кон мојот прозорец, но сепак денес знаев дека нема тоа да се случи. Беше фокусирана кон твоите кафени чизми до колена кои ја избегнуваа надојдената вода низ улицата, а исто така плавиот не многу голем чадор ти задаваше проблем што ти ја потфаќаше распуштената долга коса. Но кога ти подзастана пред да ја поминеш улицата, од твојата малечка чантичка што ја носеше преку рамото извади телефон и почна да збориш. Бев навистина среќен и благодарен на тој што беше позади жицата, што ќе можам уште некоја плус секунда да се наситам гледајќи те. Веднаш без размислување го зедов апаратот кој стоеше на моето мало масиче до креветот и почнав да сликам со неверојатна брзина. Сликите не ги гледав, но сигурен бев дека беа совршени исто како тебе. Иако не беше средена како оние фото модели кои позираа пресредени по модните часописи, беше едноставно ти. Таква спонтана, на моменти насмеана што ни на крај памет ќе си помислиш дека некој станува рано да те види од прозорец, да те анализира, да не може да се изнасити од твојот изглед па дури и да те слика. Мислам дека доволно направив. Кога ти го затвори телефонот, ја потсреди косата и со тоа што ја помина улицата се изгуби од мојот видик но пред да поминеш кога се приближи поблиску до мојот прозорец убаво го здогледав лебедот кој висеше на твојот врат, беше преубав. Веднаш почнав да ги развивам и средувам сликите, бев толку нестрплив што на момент ми се затресуваа рацете. Имаше премногу слики од тебе, улицата и дождот. Наредени со неколку штипки во мојата соба ги избрав најдобрите. Тука во овој момент решив дека денес треба да се сретнеме и да ти ги дадам сликите. Но како ? Јас ни името не ти го знаев. Долго време размислував. Откако ги одбрав сликите повторно застанав до отворениот прозорец и те чекав да поминеш. Но те немаше. Запалив цигара, по неа уште една. Пред да ја изгаснам втората цигара се појави ти. Набрзина ја изгаснав во пепелникот и повторно се насочив кон тебе. Веќе не врнеше. Сега не носеше чадор, капутот и чизмите беа истите, недостигаше само чадорот како и распуштената долга коса која сега беше фатена во опавче. Сакав да викнам, но навистина не ти го знаев името. Ти застана токму со грбот свртена кон мене а во раката ти беше телефонот. Си помислив дека чекаш некој, треба да се сретнеш со некој. Но кој ? Дали некој е тој со кој зборуваше пред малку на телефон или пак не? Пак размислив дали да викам по тебе, кога некој го кажа твоето име. Ни на крај памет дека ќе ми текне дека така се викаш. Видов еден дечко како претрчува по улицата и доаѓа кон тебе. Да, тој беше висок, црн дечко со очила и долга коса исто така собрана во опавче кој носеше плава јакна, светли фармерки и сиви патики со бело отстрана. Се збунив. Кога се приближуваше кон тебе убаво го здогледав и апсолутно не ми се веруваше што гледам во моментов, затоа што се видов самиот себе.
Се разбудив премногу испотен, не можев да се соземам. Дуваше од прозорецот. Станав и го затворив. Погледнав кон полниот пепелник со бели пикавци кој беше на малото масиче, а до него беше апаратот и твоите слики што предмалку ги направив. Беше ти, едноставно ти.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “ Копнеж “: Велибор Бубулевски

Станете наш facebook фан.