Изгубени во просторот

Кога еднаш почнав со нешто што почнав, заборавив да кажам дека сакам сè да биде релаксирано. Баш онака како што цел живот го направив да биде. Ах, па чекај! Јас го кажав тоа, кажав и дека ми треба простор, дадов до знаење дека моето друштво е и мое семејство. Се прилагодив максимално и сеуште давам сè од себе, а некој, некој сè тоа го користи во своја полза. И не попушти, и не попушта.

Јас не сум совршена.
Јас не можам да бидам совршена.
Јас не сакам да бидам совршена.

Јас сум си јас. Сакам внимание, но преголемо внимание ми ги кине крилјата. А птицата без свои крилја, е осудена на смрт. Јас сум чувствителна, јас сум голема, јас сум искрена, проклето искрена. Јас сум мекуш, а тоа им годи на сите останати. И ме вртат, ме превртуваат и засенуваат.

А јас, јас се губам и сè заборавам. Секогаш гледам за доброто на другите, што е крајно невнимателно од моја страна. Се задушувам во сопствената продирачка прашина.

Не можам да се променам, не сакам да ги променам ни луѓето околу мене. Само сакам тие да ме прифатат за тоа што сум, а не за тоа што сакаат да бидам. Тие ме ставаат на некој викторијански пиедестал, очекуваат премногу од мене, а притоа добиваат многу малку. Не можам да одам по туѓи стапки, не може ни другите да очекуваат да правам нешто или да играм како што тие свират. На тој начин јас би била човек кој е изгубен во просторот, далечен од секого, отиден во свемирот, некој туѓ.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Изгубени во просторот“: Наташа Петровиќ

Станете наш facebook фан.