И сега сè се врака на почеток, кон сите убави нешта што ги правеа среќни. Дел од тие нешта се криеа во тоа мало место каде што лежеа нивните лица како карикатури прегазени од тежината на секој ден, но сепак беа заедно на крајот од денот, секој ден, сами тие двајца.
Времето не успеваше да ги згази. Стоеа еден покрај друг, во моменти на страв, неизвесност, бес, тука беа еден покрај друг. Допирите ги спојуваа.
Тоа беше уште една обична ноќ во необична летна ноќ, со неочекуван дожд кој колку и да им влеваше романтика во ноќта толку и им ги грчеше телата. Денот ги беше претуркал како колачиња во прав шеќер, но тие беа само прегорени колачиња.
Темната соба остана без ниту една запалена светилка, веднаш откако влегоа во станот единствено светло кое ја осветлуваше целата просторија беше светлото од бањата. Таа веднаш влезе таму, а тој застана покрај прозорецот и ја тргна завесата со боја на вино.
Тој додека ги соблекуваше мокрите накиснати алишта од дождот покрај прозорецот, таа беше во бањата, а единствен траг од неа беа нејзините најнови, веќе мокри потпетици кои го попречуваа патот кон креветот.
По неколку мигови тој сеуште стоеше покрај прозорецот набљудувајки го дождот и восхитувајки се на уличните светилки кои го правеа дождот барем малку симпатичен, тогаш таа скришно се вовлече позади него.
Тој ги почувствува нејзините дланки на своите раменици се сврте кон неа и забележа дека единствено што таа имаше на себе беше перфектно црвениот кармин и ништо друго, слатко се насмевна и ништо не изговори.
Филтерот од цигарата се приближуваше кон крајот, а искрата во неговите очи блескаше исто колку и нејзината искра во нејзините очи. Во темнината се криеше нивната страст. Таа тивко прошепоти “Те обожавам колку и ти мене“. Тој се насмевна, иако во темнината таа не ја забележа неговата задоволна насмевка.
Таа се оддели од него и легна на душекот кој беше поставен на подот, го покри своето тело со белиот чаршав.Тој запали нова цигара и седна на столот до прозорецот од каде што имаше перфектен поглед кон постелата.
Светлината од уличните светилки навлегуваше во собата и ја отсликуваше симетријата на нејзините нозе и белиот чаршав што лелеаво се лизгаше по неа, таа веќе потона во длабок сон.
Тој уживаше во дождот, цигарата и она што беше пред неговите очи и беше само негово, се восхитуваше на нејзините разголени раменици, на нејзините дланки во косата, а погледот му се задлабочи во црвениот лак на нејзините нокти на стапалата.
За миг неговите усни се одвоија од цигарата и промрморија “Кој би рекол дека тоа мало чудо – црвениот лак би ја правел уште толку неодолива, а нејзините нозе место од соништата за ноќна починка. Ахх..” воздивна и го сврте погледот кон прозорецот, не сакаше да ја вознемирува додека сонуваше.
Гледајки во капките дожд кои паѓаа на прозорецот се виде самиот себе си во прегратки на среќата и задоволствата, сфати дека има доволно многу за да биде среќен, ја имаше неа, а таа него.
Цела вечер остана буден стануваше само неколку пати кога ќе забележеше дека таа се беше открила, стануваше ја покриваше и повторно се вракаше на местото покрај прозорецот и уживаше во ноќта, беше среќен.
Со изгревањето на сонцето замина да подготви појадок, сакаше да ја изненади со појадок во постелата. Bеше купил и црвена ружа, црвена како нејзиниот лак. Тоа траеше околу неполн час.
Движејки се кон постелата со појадокот во раце почувствува некоја ладовина во воздухот, како да знаеше дека нешто не во ред.
Клекна на подот, се наведна кон неа да ја бакне а таа, таа беше ладна… Појадокот остана недопрен, а црвената ружа по неколку часа го милуваше нејзиниот вечен дом.
Тој плачеше, дождот пак лиеше и наредната ноќ но, таа не беше повеќе крај него…
Времето не успеваше да ги згази. Стоеа еден покрај друг, во моменти на страв, неизвесност, бес, тука беа еден покрај друг. Допирите ги спојуваа.
Тоа беше уште една обична ноќ во необична летна ноќ, со неочекуван дожд кој колку и да им влеваше романтика во ноќта толку и им ги грчеше телата. Денот ги беше претуркал како колачиња во прав шеќер, но тие беа само прегорени колачиња.
Темната соба остана без ниту една запалена светилка, веднаш откако влегоа во станот единствено светло кое ја осветлуваше целата просторија беше светлото од бањата. Таа веднаш влезе таму, а тој застана покрај прозорецот и ја тргна завесата со боја на вино.
Тој додека ги соблекуваше мокрите накиснати алишта од дождот покрај прозорецот, таа беше во бањата, а единствен траг од неа беа нејзините најнови, веќе мокри потпетици кои го попречуваа патот кон креветот.
По неколку мигови тој сеуште стоеше покрај прозорецот набљудувајки го дождот и восхитувајки се на уличните светилки кои го правеа дождот барем малку симпатичен, тогаш таа скришно се вовлече позади него.
Тој ги почувствува нејзините дланки на своите раменици се сврте кон неа и забележа дека единствено што таа имаше на себе беше перфектно црвениот кармин и ништо друго, слатко се насмевна и ништо не изговори.
Филтерот од цигарата се приближуваше кон крајот, а искрата во неговите очи блескаше исто колку и нејзината искра во нејзините очи. Во темнината се криеше нивната страст. Таа тивко прошепоти “Те обожавам колку и ти мене“. Тој се насмевна, иако во темнината таа не ја забележа неговата задоволна насмевка.
Таа се оддели од него и легна на душекот кој беше поставен на подот, го покри своето тело со белиот чаршав.Тој запали нова цигара и седна на столот до прозорецот од каде што имаше перфектен поглед кон постелата.
Светлината од уличните светилки навлегуваше во собата и ја отсликуваше симетријата на нејзините нозе и белиот чаршав што лелеаво се лизгаше по неа, таа веќе потона во длабок сон.
Тој уживаше во дождот, цигарата и она што беше пред неговите очи и беше само негово, се восхитуваше на нејзините разголени раменици, на нејзините дланки во косата, а погледот му се задлабочи во црвениот лак на нејзините нокти на стапалата.
За миг неговите усни се одвоија од цигарата и промрморија “Кој би рекол дека тоа мало чудо – црвениот лак би ја правел уште толку неодолива, а нејзините нозе место од соништата за ноќна починка. Ахх..” воздивна и го сврте погледот кон прозорецот, не сакаше да ја вознемирува додека сонуваше.
Гледајки во капките дожд кои паѓаа на прозорецот се виде самиот себе си во прегратки на среќата и задоволствата, сфати дека има доволно многу за да биде среќен, ја имаше неа, а таа него.
Цела вечер остана буден стануваше само неколку пати кога ќе забележеше дека таа се беше открила, стануваше ја покриваше и повторно се вракаше на местото покрај прозорецот и уживаше во ноќта, беше среќен.
Со изгревањето на сонцето замина да подготви појадок, сакаше да ја изненади со појадок во постелата. Bеше купил и црвена ружа, црвена како нејзиниот лак. Тоа траеше околу неполн час.
Движејки се кон постелата со појадокот во раце почувствува некоја ладовина во воздухот, како да знаеше дека нешто не во ред.
Клекна на подот, се наведна кон неа да ја бакне а таа, таа беше ладна… Појадокот остана недопрен, а црвената ружа по неколку часа го милуваше нејзиниот вечен дом.
Тој плачеше, дождот пак лиеше и наредната ноќ но, таа не беше повеќе крај него…
За миг го губиме она што најмногу сме го сакале.
За миг!!
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Црвено…” : Бренда Бочварова
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!