Автомобилот од соништата

Секогаш бев човек кого го радуваа малите работи. Постојано добивам морници од добар филм, убава книга, неизвесен натпревар… и можам да кажам дека тие навидум, „мали“ работи, ме исполнуваат најмногу. Не обрнувам големо внимание на материјалните добра, бидејќи тие се минливи и не можат да ти го стоплат срцето. Има една интересна изрека: „Парите не можат да купат среќа, но радо би плачел во ферари!“. За промена, јас би плачела единствено во едно даеву тико. Луѓето кои ме познаваат, знаат за што зборувам, а оние кои не знаат како е да бидеш заљубен во автомобил, имаат прилика сега да дознаат.
Со исполнето срце се сеќавам на мојот прв автомобил, кој го добив на подарок од мојот татко пред воопшто и да положам. Беше лето и не ми беше дозволено да го возам моето тико се додека не станам професионален возач. Неколку месеци седеше стокмено и паркирано пред мојата зграда. Наликуваше на мала, слатка, бордо кутија со мирис на застоена ткаенина во внатрешноста. Беше симболично, но за мене вредно исто колку и едно ферари. Или пак, оставете празно место и набројте било каков автомобил на истото, дури и вашата најомилена кола. За мене претставуваше прва сопственост, нешто што го сметав за лично мое, нешто кое го чував како очите во главата. Ми стана заштитен знак со тек на времето и луѓето почнаа да ме препознаваат по фамозното тико.
Го имав пет години и мило ми е кога ќе кажам дека имав чест да му ја извадам „душата“. Во тие пет години, само еднаш имав незгода, не по моја вина, а штетата беше релативно голема. Сеуште се сеќавам на тапиот удар кој го почувствував на мојот грб, беше исто како некој да замавнал со секира и те поделил на два дела. Не, тоа воопшто не болеше. Но јас плачев како мало дете кога видов во каква состојба се наоѓа моето тико.
Поминав навистина многу со тоа мало количе, станав вистински возач, ми беше верен пријател и неговото продавање беше една од најтешките работи кои сум ги направила во животот. Имам некоја чудна тенденција да се приврзувам за работите, предметите кои ги поседувам и навистина беше тешко кога требаше да се одделам од мојата прва љубов. Помина долго време откако постепено се навикнав да не го гледам паркирано пред влезот од мојата зграда, да не го барам преку прозорец или да не ми недостига кога ќе влезам во друга кола. Имам многу спомени поврзани со него, добри и лоши, во време кога сеуште бев многу млада, немав големи грижи, си го живеев животот и лудував додека го возев. Го продадов неодамна, исто во жежок, летен ден како и кога прв пат го видов. Го заменив со нов автомобил, но моето тико за мене секогаш ќе остане најдобриот автомобил кој некогаш сум го имала!

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Автомобилот од соништата“: Наташа Петровиќ

Станете наш facebook фан.