Времето минува, за едни брзо, за други бавно, за некој сокол, за други гасеница. За мене корал. Ќе речете тие не се движат, ќе се чудите, но да така. Всушност тоа си минува, ама јас како и да не го чуствувам тоа, во еден подолг период се чуствувам како сè да стои во место, како сè да е замрзнато, скаменето, па дури и ветерот, реките, сè е застанато. Потоа во друг момент се будам и сфаќам дека премногу време поминало, а јас за тоа време како да не сум дури ни живеела, како со прст да не сум мрднала, ниту една насмевка како да не сум поделила со луѓето што ги сакам, со оние кои ме сакаат мене. Насмевката како да ја изгубив во моментот кога ја изгубив нејзе. Ниту еден белег од острицата на среќата, ниту еден ред во романот наречен живот. И на неговите страници како да напишав “крај”, кога таа ги затвори нејзините очи засекогаш. Така некако како и да ми поминаа овие нешто малку повеќе од четири години, како да ги преспав во некој зимски сон кој траел “малку” повеќе од неколку месеци колку што трае зимата за нормалните луѓе. А, јас како што имам кажано и на повеќе наврати предходно, сум далеку поразлична од нормалните луѓе, јас по малку како да сум животинче кое се заплеткало во канџите на минатото и кое беспомошно ги глода истити така мрзеливо како воопшто да не сака да се ослободи. Да се живее во минатото понекогаш е многу убаво, но заради тоа да се занемари сегашноста е навистина голема катаклизма. Спомените се убави да се чуваат некаде длабоко, но од спомени не само што не се живее туку понекогаш и се “умира”. А, тие истите понекогаш мислиме дека вредат дури и толку, понекогаш да, кога размислуваме со детето во нас, со мозокот сместен во срцето, со срцето сместено во мозокот. Колку убаво би било кога би можеле сè да заборавиме, да запишеме сè на еден лист хартија, а потоа да го запалиме и сè да гори, да се претвори во пепел. Но, ништо не е така портокалово како оган, ништо не е црвено како жар, всушност единствената сличност е тоа дека понекогаш сè е црно како пепел. А, понекогаш тие, спомените го менуваат човекот, ме менуваат мене, ме прават да изгледаат како слика, без емоции. Емоциите ги чувам заедно со спомените, ги претворам во пепел и со него го постилам патот по кој газам. А, пепелта од спомените доаѓа време кога како пепелта од феникс повторно оживува и тие повторно добиваат крилја, но со крилјата добиваат и канџи и тие го заробуваат животинчето во мене, ме заробува мене, а јас ништо не правам во врска со тоа. Всушност да правам, го игнорирам целото внимание што ми го даваат луѓето околу мене, ги игнорирам луѓето што ме сакаат и не им враќам назад за целата љубов што ми ја даваат, розите што ми ги даваат ги покривам со пепелта под моите нозе. И за тоа плаќам, плаќам така што и моите рози некој друг ги покрива со неговата пепел. Ах, тие спомени… И сега пак како тие да се криви. Пак ќе кажам убаво е да се живее со нив, но не и од нив. А изборот го правиме самите, не тие за нас.
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Ах, тие спомени…“: Ана Велева
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!