Зимско утро

Зимско утро. Вторник. Зошто е сè толку поинаку? Девојката со кафени очи, не веруваше во нешто толку поинаку. Секој ден, од оваа зима, која порано беше проклета, беше… убав. Убава зима. Го изговори тоа, не можеше да поверува. Звучеше убаво.
О да, за сè е заслужно тоа прекрасно момче. Врати верба, врати живот, врати насмевка. Беше весела. Беше среќна.
Толку благодарна, не можеше да поверува по каков пат ѝ се одвиваше животот. Толку чудесно. Но, чуда не постојат.
Сите велеа: “Заслужи девојко, уживај!”
Таа знаеше дека се во право. Тој направи таа да се чувствува посебно, сакано, задоволно.
Толку многу ѝ значи, не може да го замисли животот без него. Но, таа не веруваше во љубов, нели? Го сака? Заљубена е?
Насмевка. Бакнеж. Прегратка. И сè одново. Толку е совршено. Да, совршено. После долго време, после долги години. Таа девојка, е среќна. Научи да ги цени вистинските вредности. Чекореше по паркот, размислуваше. Се чувствуваше толку исполнето. Колку поинаку го гледа овој ден, и секој нареден.
Само тивко шепна: “Ти благодарам најмил.”

Таа беше среќна.

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Зимско утро“: Мартина Темелковска

Станете наш facebook фан.