И недостасуваше човекот, кој ја научи на многу работи. Како да живее, како да се радува на секој момент, како да се чувствува среќно, исполнето, во секое парче на своето тело… Но, тој не постои.
Копнееше по некого, кого сеуште го немаше запознаено. Или, сепак го имаше. Некој добар, прекрасен, внимателен, нежен, сочуствителен… О да, момчето со големо срце. Постои? Го познава ли? Зошто се среќава само со погрешни луѓе?
Често и се вртеа чудни мисли во главата. Кога ќе слушнеше за верба во љубов, помислуваше: “Чекајте, љубов? Што е тоа? Ах, да љубов…“. Нема дефиниција за љубовта. Сите ја толкуваме поинаку, ја доживуваме поинаку. Велат, животот ти е празен, ако барем еднаш, вистински ја немаш почуствувано. Почекајте луѓе драги… Дали невозвратената љубов, љубовта полна со копнеж, забранетата љубов, е всушност благослов? Нe!! Тaa е проклетство.
Сеуште беше свесна дека е премногу млада, нежна и слаба, за такво нешто. Но сепак, се надеваше на некој, ќе биде постојано тука, покрај неа. Некој кој неизмерно и безусловно ќе ја сака, почитува, милува, и насмевнува.
Да, беше многу неискусна. Шеташе од мисла на мисла, од едно нешто на друго, од црно на бело… Не знаеше што сака, не знаеше што најдобро умее, не научи да се бори за своите соништа… Сепак, беше девојка од големиот град, нели? И сеуште плачеше, заедно со дождот, сеуште неможеше да се разбере себеси, но сепак ги разбираше другите… Сеуште не можеше да ги сфати сите работи, и да даде одговор на сите прашања.
Но, љубовта е проклество. Нели?
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Желба, копнеж и …љубов” : Мартина Темелковска
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!