Капките дожд водеа љубов

Паѓаа капки дожд ги милуваа прозорците од нејзината соба, соба со темни ѕидови во која преовладуваше виновата боја, а таа стуткана на старата софа пробуваше да го стопли своето тело држејќи го топлиот чај од јасмин во дланките.

Прстите и беа црвени, се гледаше дека долго време ја држи топлата шолја со чај, иако околу нејзиното тело меката покривка пробуваше да и ја затопли ноќта.

Додека голтките топол чај минуваа низ нејзините усни, низ темната соба се слушнаа тивки чекори, можеби не беа толку тивки, но таа така ги слушаше, за момент го оттргна погледот од запалената собна мала светилка и погледна во делот од собата во која се слушаше нечие доаѓање.

Сакаше да виде кој се приближиува до неа, но погледот и беше замаглен од претходното гледање во светилката, не гледаше ништо освен бледа машка фигура на крајот од собата, покрај вратата. Стрелките од ѕидниот часовник ја правеа тишината поблага за слушање, а мирисот на јасмин јас правеше собата прекрасно место за уживање.

По, неколкуте мига тишината ја прекина гласот на машката силуета која сеуште стоеше на крајот од собата и не се гледаше добро, “Може да влезам?” тогаш се забележа ослободување на лицето на младата девојка која не изусти ниту еден збор туку само потврди со климање на главата како знак за слободно.

Кога тој навлезе во длабочината на собата приближувајќи се кон неа таа го собра своето тело за да му направи место на софата, но тој не седна туку полека го спушти своето тело крај софата. Така седнат на подот со ликот пред нејзините дланки кои ја држеа шолјата со чај, таа можеше да го почувствува неговиот мирис на сандалово дрво и лаванда, можеше да ја забележи неговата подникната брада која го правеше неговото лице толку совршено зрело, а воедно и привлечно.

Додека таа така ја крадеше неговата привлечност со погледи, тој и кажа “Знаеш, убава си!!“, таа на тие зборови малку како да се збуни “Мили, зарем дојде до овде за да ми го кажеш само тоа? Да не има некој проблем, да ти помогнам во нешто?”.

На неговото лице се рашири ведра насмевка “Зарем требаше да има нешто за да ја посетам мојата љубена во ваква дождлива ноќ? Само сакав да те видам, ништо повеќе. Мирувај како што мируваше пред да се појавам јас, а мене остави ме да те набљудувам само.”

Тој ја бакна на образ и седна во неосветлениот дел од собата, ја набљудуваше така некое време додека таа ноншалантно ѕиркаше низ прозорецот.

Тогаш зборовите од неговите усни почнаа да излегуваат без прекин.

“Дожд, ноќ, мирис на јасмин, прекривка над твоето тело, тивка музика од блискиот бар и моите погледи над тебе. Зарем има нешто поубаво што еден маж може да побара?”. Таа проба да каже нешто, но тој ја прекина.

“Псстт…, немој остави ме мене да зборувам, ти само преточувај ги зборовите во убавина.”

“Во ваква ноќ сакам да ја држам твојата дланка, ништо повеќе.”

“Во ваква ноќ сакам да водам љубов со тебе во моите мисли, без да го допирам твоето тело.”

“Во ваква ноќ ми се причинува како секоја капка да води љубов со прозорците и безброј вљубени да шепотат во ноќта.”

Солза капна над нејзината дланка.

Додека ги спушти клепките да ја избрише солзата, тој ја зеде со двете раце и ја држеше високо во воздухот, ја вртеше во круг низ собата, така фатена во прегратка.

Се смееше тој, се чудеше таа.

Го праша што се случува а тој застана и тивко и шепна на увото “Ти ме правиш среќен, само тоа се случува!!!”

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Капките дожд водеа љубов“: Бренда Бочварова