Ѕвезди

Ќе ги отворам. Ќе ги отворам сега. И очите, и лицето и здивот. Си го должам тоа. Покрај многуте долгови, си го должам себе си тоа. За сето ова овде. За сето кое може да се случи. За она кое го пропуштив. За она кое можеше да биде толку, толку многу мое. Денес за себе. Утре за некој нов ден. Верувам. Верувам како што верував дека едно друго небо можеше да ми донесе насмевка. Денес верувам во ова овде. Во моето. Во она кое никогаш не излезе од мене. Своја. Своја, знаеш. Морам да бидам. Не престанувам. Секаде може да се биде среќен. Секаде може да се љуби. Секоја љубов која може да биде. Во ова дрво. Во онаа жена. Во оној случаен минувач. Во тебе. Во себе. Во сето.
И ја подигам главата. Границата ми е во ѕвездите. Од таму паднав. Си стојат и ме гледаат. Ги слушам како ми шепотат: стани, исправи се. Душата чувај ја горе. Главата уште погоре. Шепотат: верувај и молчи. Смеј се тивко. Скриј ја насмевката. Потоа нека одекне насекаде. Смеј се и биди. Нема никој да ти замери.
Ги слушам ѕвездите. Сите ѕвезди.
Немам кому да се лутам.
Имам само време кое ме чека. Време без сето време кое поминало. Можев да пораснам многу. Да отидам некаде кај што се блиску ѕвездите. Ги имам, знаеш. Во очите. Во здивот. На лицето. Секој човек си има своја ѕвезда за да му свети. Понекогаш знаснува. Понекогаш ја покрива некој сосема црн облак. И тогаш доаѓа утро. Пред утрото мојата ѕвезда е најсјајна. Ми се смее од висината. Си се гледаме. Сами и двете. Нема друго.
Ти ми беше тишината на рамото која ме чуваше од зло кога не можев да се чувам од светот. И сега морам сама. Сосема сама. Јас и мојата ѕвезда. Да свети кога мракот е во мене и да згаснува кога светам јас.

Автор: Сашо Димоски

Сакате да објавите проза или поезија на iLike.mk? Пишете ни на contact@ilike.mk.

Станете наш facebook фан.