Така требало да биде

Го извикувам твоето име без глас. Никој не може да го слушне, освен срцето. Не знам како успеа толку многу да го засака твоето име. Силно е срцето, да. Толку силно што дури ни времето не може да ја избрише сликата во него. Сликата е совршена. Јас, ти заедно засекогаш. Зошто никој не ми кажа дека тоа засекогаш не постои? Таа слика живее само во моето срце. Живее заедно со болката и солзите. Еве една капна и од срцето. Зарем не знаеше дека срцето плаче? Има многу работи што ти не ги знаеш. Ме посетуваш во сонот секоја вечер. Сè е прекрасно, но утрото ми го крши срцето, ја прекинува нашата љубов. Кој всушност ја уништи нашата љубов? Дали тоа бев јас или ти? Или па сосема некој друг? Сосема небитно. Станувам наутро, ја ставам вештачката насмевка и така врвам низ животот. Врвам без цел, без патека. Без љубов во срцето, бидејќи целата ти ми ја зема. А, колку само болат туѓите усни. Колку само посакувам да го осетам пак вкусот на твоите, барем за миг. Реалноста секогаш ми ги уништува соновите, ми го уништува срцето. Само не знам каде ги стави сите работи низ кои поминавме. Дали помислуваш на мене кога ке погледнеш во ѕвездите? Ти можеби не, но тие сигурно се сеќаваат на нас. Тие се сведоци на нашата љубов што некогаш толку силно гореше. Колку само го мразам зборот “некогаш”. Зошто не и сега? На некои прашања едноставно нема одговор.
Така требало да биде…

Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Така требало да биде“: Драгана Цекова

Станете наш facebook фан.