Го осеќам топлиот воздух доле на нозете и трпки ми поминуваат по целото тело. Секогаш! Не знам дали е заради музиката или заради топлината од парното што ми надоаѓа во ова студено време. Премногу студено за секого. Празни погледи насекаде. Се обидувам да се сконцентрирам и ја враќам назад песната. По не знам веќе кој пат денеска.
Се осеќам многу исполнето, но истовремено и многу тажно. Далечината сепак си го прави своето и ги замислува луѓето. Времето не им поминува, но што да им кажам јас на нив кога мојата година отиде како авион, претерано брзо. Сеуште ми стои во глава по малку изгубениот поглед на мојот сакан чичко. Тажен е и нема потреба да ми признае. Очите го издаваат.
Се сепнувам. Возам, размислувам многу и сум допуштила песните брзо да поминат. Повторно ја враќам Адел и сега се внесувам вистински во нејзиниот текст…
“Знам дека се уште се немаш одлучено, но јас никогаш не би ти погрешила… нема нешто што не би направила, за да направам да ја почувствуваш мојата љубов… ти не си видел ништо како мене досега. Јас би можела да те направам среќен и да ти ги исполнам соништата, не постои нешто што не би направила, би одела до краевите на земјата за тебе, за да направам да ја почувствуваш мојата љубов.”
Црвено е. Овие зборови од песната највеќе ме погаѓаат. Ах, за малку ќе заборавев… “Нема сомнеж во мојата глава, каде припаѓаш…”. Прекрасно. Стојам на семафорот и си мислам дека можеби и не постои друга песна на светов која подобро би ги опишала моите чувства за тебе. Јас навистина би можела да те направам многу среќен и сакан, но ти никогаш не го виде во мене она што другите го видоа. Некогаш, знам, љубовта не е доволна. Јас сум многу сакана, но по малку несреќна. Понекогаш малку повеќе. Можеби затоа не настојувам. Ти го отворив срцето, ти дадов до знаење дека секогаш ќе има место таму за тебе. Приметив дека по малку те гушам и престанав.
Не можам да дозволам да станеш рамнодушен на мене. Ќе те оставам малку да размислиш и сам да ме побараш. Ако го сториш тоа…
Се паркирам. Не ни приметив кога сум стигнала. Песната сеуште пее во позадина. По не знам веќе кој пат денеска. Не сакам да излезам од колава. Кога ќе го извадам клучот од бравата, оваа исполнителна магија ќе престане…
Доколку пишувате проза или поезија и сакате да ја објавите на iLike.mk контактирајте не на contact@ilike.mk | Автор на “Да направам да ја почувствуваш мојата љубов“: Наташа Петровиќ
Станете наш facebook фан.
Станете наш facebook фан. Ви Благодариме!